Ruiny zamku Mirów zaliczane są do grupy najbardziej znanych i malowniczo ulokowanych pozostałości legendarnej grupy zamków Jury Krakowsko-Częstochowskiej, jak również najważniejszych pod względem historycznym i naukowym średniowiecznych zespołów obronnych na dawnej ziemi krakowskiej. Zachowany w formie trwałej ruiny zamek w Mirowie stanowi cenny w skali kraju przykład założenia rezydencjonalno-obronnego, powstałego z przekształcenia XIV-wiecznej strażnicy w zamek. Obiekt zawiera czytelne i autentyczne pozostałości średniowiecznej strażnicy, jak i partie wzniesione w XV i XVI w. w ramach przekształcania strażnicy w zamek Lisów oraz Myszkowskich, a także pozostałości średniowiecznych i nowożytnych elementów fortyfikacyjnych w postaci fos, wałów ziemnych, murów obronnych, baszt czy hurdycji. Pozostające od ponad dwustu lat w stanie ruiny założenie, poza wartościami historycznymi, artystycznymi i naukowymi, charakteryzuje się również wartością dawności przejawiającą się oddziaływaniem emocjonalnym zabytku.
     Ruiny zamku Mirów znajdują się na obszarze Jury Krakowsko-Częstochowskiej, we wsi Mirów, na szczycie skały wapiennej, stanowiącej część tzw. Grzędy Mirowskiej, rozlokowanej w niewielkim oddaleniu od zabudowy wsi, około 1,5 km na zachód od zamku w Bobolicach i około 2,5 km na południowy wschód od strażnicy w Łutowcu. Założenie, zachowane obecnie w formie tak zwanej trwałej ruiny, składa się z tak zwanego zamku górnego oraz ulokowanego u jego podnóża zamku dolnego, otoczonych pozostałościami fosy i wałów ziemnych oraz murów obronnych wkomponowanych w ostańce skalne. Obszar zamku dolnego, rozlokowany wokół zamku górnego na nieregularnym planie, wyznaczają pozostałości dawnych murów obronnych. W ich obrębie mieszczą się trzy dziedzińce gospodarcze, w tym obszerny od południowego-zachodu i północy, przedzielony murem poprzecznym na dwie części poprzedzone zachowanymi reliktowo basztami bramnymi od południowego wschodu i zachodu. Od wschodu ulokowany jest niewielki dziedziniec wewnętrzny na planie zbliżonym prostokąta, zamknięty od wschodu wysokim murem kurtynowym z półbasztami, od północy pozostałościami dawnej baszty kwadratowej, od południa zachowaną w formie ruiny czterokondygnacyjną wieżą mieszkalną, a od zachodu masywem skalnym z zamkiem górnym. W górnej partii północnej półbaszty zachowały się pozostałości hurdycji z otworami strzelniczymi, z kolei w wieży mieszkalnej trzy kamienne portale, w tym dwa późnogotyckie z końca XV w. zamknięte łukiem trójlistnym oraz renesansowy, profilowany z około 1530 r. Zachowany w formie ruiny zamek górny jest założeniem rozmieszczonym jest na planie wieloboku zbliżonego do trapezu, zasadniczo dwukondygnacyjnym, z dwutraktowym układem pomieszczeń i dominantą w formie ulokowanej od południowego zachodu wieży na rzucie zbliżonym do trójkąta, w górnej partii o obrysie eliptycznym.
źródło:https://zabytek.pl/pl/obiekty/ruiny-zamku-1271(dostęp 25.IV.2018)

Wszelkie prawa zastrzeżone©2012 Janusz Świerkot, Beata Brachaczek-Świerkot. Wszelkie materiały i zdjęcia zamieszczone na stronie należą do ich autorów. Wykorzystanie zdjęć bez zgody autora jest zabronione.