Budowę pałacu w Jabłonowie Pomorskim rozpoczęto w 1853 roku dla Stefana Narzymskiego. Projekt rezydencji powierzono cenionemu architektowi Fryderykowi Augustowi Stülerowi, który realizację swego dzieła zlecił lokalnemu architektowi, Karolowi Lorentzowi. Budowa została ukończona w roku 1859. Właściciele pałacu zmarli w Rzymie w latach sześćdziesiątych XIX wieku. Pochowani są w kaplicy przy kościele świętego Wojciecha w Jabłonowie. Pałac odziedziczyła córka Narzymskich, Marianna, która w 1873 roku wyszła za mąż za księcia Feliksa Ogińskiego z Kozielska. Kiedy oboje zmarli nie pozostawiając potomstwa właścicielem pałacu został ich krewny Zygmunt Narzymski, a następnie jego syn Tadeusz. W roku 1914 wojska pruskie przejęły majątek i wypędziły właścicieli. Spadkobiercy księżnej Ogińskiej, po śmierci Tadeusza Narzymskiego sprzedali pałac Państwowemu Bankowi Rolnemu w Grudziądzu, z kolei Bank wystawił go ponownie na sprzedaż i w 1933 roku nabyło go Zgromadzenie Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej. Od tego czasu znajduje się on w rękach Sióstr i zgodnie z życzeniem Marii Karłowskiej stanowi siedzibę Domu Generalnego Zgromadzenia. W czasie II wojny światowej Siostry zostały wysiedlone z pałacu a cały obiekt zajęli Niemcy. Utworzyli oni tu obóz przejściowy dla rodzin polskich, zwany też obozem zniemczenia, który funkcjonował od połowy 1942 do pierwszej połowy 1943 roku. W marcu 1945 roku do majątku powróciły siostry pasterki i zamieszkują tu do dnia dzisiejszego. Po II wojnie światowej budynki folwarczne oraz ziemia zostały przeznaczone na potrzeby PGR-u utworzonego na terenie posesji. Pałac powstał w modnym w tamtym okresie stylu, neogotyku angielskiego. Architekt wznosząc rezydencję, prawdopodobnie sugerował się obrysem fundamentów dawnego pałacu Jabłonowskich i utworzył budowlę biegnącą z północy na południe, z przylegającymi do niej skrzydłami, wieżą i basztami. Rezydencja wyróżnia się zarówno układem wnętrz jak i bryłą z licznymi wieżami o różnych kształtach i wysokościach. Wnętrze pałacu posiada nieregularny układ pomieszczeń z reprezentacyjną klatką schodową o schodach w konstrukcji żeliwnej oraz ze stopniami z białego marmuru. W górnej części klatki schodowej na ścianie umieszczony został herb Narzymskich, także z białego marmuru. Sufity pomieszczeń na parterze zdobione są gzymsami i fasetami, dekoracją stiukową w formie plafonów o motywach klasycystycznych. W głównym salonie ułożono ozdobny parkiet z dwukolorowych tafli, z dekoracją roślinną w środku. Południowe skrzydło mieściło niegdyś ogród zimowy, ale w 1934 roku przebudowano go na kaplicę. Budowli nadano cechy tzw. kalendarza-jedna z wież symbolizowała rok, 52 pomieszczenia-tygodnie, natomiast 365 okien-liczbę dni. Całość została otoczona rozległym parkiem.
źródło:http://www.dworypalace.travel.pl(dostęp 31.VIII.2015)